Rozdzoał XIII 4 z 4 Poranek

Jak pisałam w którejś odpowiedzi do komentarza Basi wstawiam kolejną notkę jako że dziś Mikołajki :)
Mam nadzieję, że tego rodzaju prezent ucieszy czytelników, mimo że odcinek króciutki.

     Save obudził pojedynczy promień słońca, który przekradł się do pokoju przez szczelinę miedzy zasłonami. Przez chwilę blondyn nie wiedział gdzie jest. Pamiętał, że był w raju, gdy zasypiał. A może to nie był raj, może to było samo dno piekła, było przecież tak gorąco. Ale przecież nie był sam. Był z nim tu ktoś jeszcze, gdziekolwiek to było. Save westchnął. Na chwilę znów przysnął.

     Arashi poczuł jak ktoś gładzi go po policzku, mruknął z zadowoleniem i spał dalej.  Dotyk przeniósł się na szyję. Azjata wzdrygnął się bo miał tam łaskotki, po za tym muskały go same opuszki palców. Dłoń znów się przesunęła, po jego ramieniu i daje zsuwała się w dół. Arashi poczuł jak czyjeś ciało się do niego przysuwa, czuł jego ciepło. Odruchowo wyciągną ręce i obiją to ciało. Znów poczuł dłoń na policzku. – Arashi, kim ty jesteś? - usłyszał delikatny, gładki szept. Uniósł powieki i spojrzał w niebieską toń oczu anioła. Uśmiechnął się krzywo i przytulił do niego mocniej. Właśnie tak wyobrażał sobie raj, choć w ostatecznym rozrachunku w niego nie wierzył. Poczuł na policzku nieśmiały pocałunek. To rozbudziło go ostatecznie. Tylko jedna osoba całował go w ten sposób.

- Skarbie… - mruknął uśmiechając się do Save. Przez chwilę wydało mu się, że na twarz blondyna wykwitł rumieniec i skrępowanie, a nawet zażenowanie. Jakby chciał zapytać „co ja tu robię?”. Save próbował się nawet uśmiechnąć, wiedział przecież, że sprawcą jego wczorajszego szczęścia był właśnie Arashi. Ale w tym tkwił problem, że to był właśnie Arashi. Azjata jednak nie przejmował się jego skrępowanym, przewrócił go na plecy i nakrył własnym ciałem zaczął delikatnie całować jego twarz. Czuł jak Save drży pod nim. Brunet podniósł się na rękach i spojrzał na swojego kochanka z wysokości. – Nadal jesteś taki przestraszony, gdy okazuję ci swoją miłość – mruknął, po czym położył się obok Save. Blondyn już po chwili przywarł do jego ramienia.

- To nadal jest chore, my obaj jesteśmy… – westchnął nie kończąc, Arashi i tak widział co miał na myśli.

- Żałujesz tego co się wczoraj stało? – zapytał Azjata. – Zrozumiem jeśli zechcesz wrócić do modelu przyjaźni… albo w ogóle…

- Nie! - przerwał mu natychmiast Save. – Nie możesz mnie teraz opuścić. – stwierdził. – Nigdy mnie już nie opuścisz, prawda? – zapytał tuląc się i ściskając jago ramię.

- Dla ciebie skarbie, wszystko – powiedział Arashi. Chwilę leżeli w milczeniu. – Skarbie – zaczął Arashi głaszczą jego jasne włosy. – Kiedy chcesz znowu… może tym razem zamienimy się miejscami? – zaproponował.

- Arashi –  Save poniósł się na łokciach i spojrzał na Azjatę. Policzki mu płonęły. – Ja… musze… daj mi trochę czasu… muszę to sobie jakoś poukładać – mruknął zmieszany. Przez twarz Arashi wyraźnie przekradł się zawód.

- Dobrze skarbie – powiedział siadając i całując Save delikatnie w czoło. – Co tylko zechcesz.